De aarde laat haar licht los
en ik droom.
Mijn hand

is nooit zo groot geweest
als nu, nog nooit
zo vol, niet eerder

was mijn hart zo rood –
Wie is het
die met me mee komt

door die laatste spleet in het donker?
Wanneer ik haar oog doorzoek
zie ik een kind

dat droomt
van een kind
dat droomt.

Ik ligt in bed, ik
leunt tegen het raam. Al die concepten,
werkelijkheden,

simulaties en fragmenten.
Neem een stap terug in hen,
ontwaak.

Er is er maar eentje echt.
Geef haar een naam –
mijn naam,

als ik het ben.